Gent-Antwerpen 15-12
Wat gedurende een hele tijd een nek-aan-nekrace bleek te zijn, is stilaan aan het evolueren naar een permanente heerschappij van ons aller Gent boven de koekestad. Tijdens m'n bouwverlof kwam Gent namelijk op een zeer positieve manier in het nieuws, terwijl het aan Antwerpse zijde op bouwvlak tamelijk stil bleef. Gent trekt namelijk 9,5 miljoen euro uit voor rationeel energiegebruik. Dat geld wordt ondermeer geïnvesteerd in dubbel glas voor de scholen en nieuwe verwarmingsketels. Daarnaast wordt er ook melding gemaakt van een vernieuwing van het wagenpark. Bij mijn weten brengt een auto echter nog steeds meer vervuiling met zich mee dan het openbaar vervoer, om dan nog maar te zwijgen van de vergelijking met de onvolprezen fiets (die in Gent trouwens gelukkig steeds meer plaats wint). Maar ja, als hardnekkig bestuurder van een oude diesel knijp ik toch maar een oogje dicht en denk ik gemakkelijkheidshalve toch liever aan de vergelijking tussen een gloednieuwe biobrandstofmobiel en een oud wrak van 20 jaar oud dat enkel nog een toekomst wacht als bomauto. En zo bekeken is de intentie van Gent natuurlijk wel héél lovenswaardig. Antwerpeeeeeeeeeeeeeeeeeen, waar ben je?
Om het plafond van mijn keukentje af te schuren, was ik al een tijdje op zoek naar een passend middel om zo comfortabel mogelijk op de juiste hoogte te kunnen werken. Ik moest en zou een middel vinden om m'n voeten exact op anderhalve meter boven de grond te brengen. Vijf centimeter lager betekende dat ik boven m'n hoofd moest werken. Fijn voor een half uurtje gratis fitness, minder fijn als je 't dagen lang moet volhouden. Vijf centimeter hoger betekende dan weer m'n hoofd de hele dag schuin houden. Ook niet echt comfortabel, en stel dat ik zo 'n stijve nek zou krijgen, in die houding! Er zijn er al voor minder in de psychiatrie beland. Op zoek naar een ladder dus. De ene ladder bleek hoog genoeg om vooral nét niet tot aan m'n balkjes te kunnen reiken, terwijl de andere gevaarlijk stond te wiebelen op de welvingen van m'n vloer. Bovendien bleek al gauw dat je met zo'n klimtuig meer tijd spendeert aan het vertransporteren en veilig opstellen van zo'n kreng dan dat je er effectief opstaat om een beetje te werken. Een steiger dan maar. Bleken alle steigers in het verhuurgamma ofwel bestemd voor kabouterhuisjes (lees: nieuwbouwwoningen), ofwel voor de bouw van torens waar Osama Bin Laden alleen maar kan van dromen. En ander tuig zag ik me niet onmiddellijk door m'n 75 cm brede keukendeur krijgen.
Zowat een half jaar lang al had ik twee kruiwagens in m'n tuintje. Handig om allerlei bouwafval af te voeren, uit een afbreekfase die nu stilaan voorbij raakt (hoewel ik nog wel enkele kruiwagentjes te gaan heb). Tijd dus om alvast één van de kruiwagens terug te bezorgen aan de rechtmatige eigenaar. Zelf ben ik namelijk niet de bezitter van zo'n werktuig, maar gelukkig hielpen Ma(k)ker en m'n Turkse buur me allebei uit de nood. Toen m'n Turkse buur - die geen woord Nederlands kan - vorige week dus even langs kwam, bracht ik hem z'n kruiwagen terug, die ik netjes op z'n stoep parkeerde terwijl hij even binnen wat spullen aan de kant ging leggen, om dan onmiddellijk z'n kruiwagen naar z'n tuintje te kunnen brengen. Met een gerust hart ging ik terug binnen in m'n huisje.