Gluren bij de buren

Dit weekend kwam ik rustig m'n huisje binnengewandeld, vol goede moed. De zon scheen vrolijk een bijna-hittegolf neer over Gent, ik had met een behangafweekklus (lees: veel geklieder met water) in het vooruitzicht (een leuk jobje gezien de weersomstandigheden), m'n tuintje was sedert de week tevoren ontruimd zodat ik in m'n middagpauze wel even m'n smoel onder de zon kon duwen,... Net op het moment dat ik stond te twijfelen of ik nu eerst de post even ging doornemen of - zoals 't hoort - eerst de radio zou aanzetten, zag ik plots iets bizars in m'n tuintje. Zowat de helft van m'n lapje grond was bedolven onder een hangar. Of, om me preciezer uit te drukken, met het dak van een hangar, zoals bleek als ik even van naderbij ging kijken. Mijn Turkse buren hadden er blijkbaar niet beter op gevonden om hun hangar, die heel hun achtertuin inpalmde, doodleuk af te breken. Gaandeweg waren ze tot de conclusie gekomen dat ze - bij gebrek aan ook maar 1m² open ruimte - geen plaats hadden om alle puin weg te werken. Tijdens de hele afbraakprocedure zijn ze dan toch even aan Ma(k)ker komen vragen of ze tijdelijk m'n tuin als containerpark mochten gebruiken. En omdat buren nu eenmaal buren zijn, landde het hele dak van hun constructie - inclusief spanten, klimopbegroeiing, zinken dakgoten, ramen en andere rommel - dus aan onze kant van de tuinmuur. Die tuinmuur is trouwens iets waarover ik pas sedert vorige week beschik. Daarvoor was er de 3 m hoge, afschuwelijke muur van de hangar, nu heb ik een gezellig muurtje, duidelijk op hoogte gebracht van onze Europees-Aziatische medemensen en de vrouwelijke Gentenaars, want met haar amper 1,80 m hoogte is deze tuinmuur een stuk lager dan de andere tuinmuren in ons bouwblok. De hele afbraak heeft dus uiteindelijk wel een heel leuk resultaat opgeleverd. Alleen nu nog hopen dat ze de boel ook weer weghalen. Op hoop van zege...