Vogeltjes

Ik wacht op een telefoontje. Van een aannemer. Eentje die al zo'n 500 keer beloofd heeft aan m'n buur om langs te komen. Om hun dakgoot te repareren. En om 'the place to be' te bereiken moet hij door mijn velux klauteren. Toen ik hij eindelijk langskwam om de klus te klaren, enkele maanden geleden, lag er ijs in de dakgoot. Niks dus. Vroeg hem of hij, als het gedooid had en hij terugkwam, en passant even een stukje schouw tegen de vlakte kon helpen. 'Geen probleem', zei hij.

Vorige week belde ik hem voor het eerst op om te vragen waar hij bleef. Met aandrang. Hij zou me ten laatste tegen eind deze week bellen om te bevestigen welke dag van de week hij precies zou komen. Spannend. Nog twee dagen te gaan. Morgen is dus de laatste dag dat hij kan bellen, om aan te kondigen dat hij vrijdag komt...
Hoort hij dan niet dat de vogeltjes al fluiten, de forsitia in bloei staat, het zonnetje schijnt,...?

Valse start

Door allerlei omstandigheden (materiaalpech, onvoorziene omstandigheden, een planning, gebeurtenissen die die hele planning weer in de war sturen,...) zijn er momenteel gigantisch veel zaken 'in ontwikkeling' in m'n huisje. Anders gezegd: zowat overal, van de kelder tot de zolder, wachten er klussen die in min of meerdere mate gevorderd zijn. Van net begonnen tot bijna af, het hele pallet vind je er.
Bedoeling was om, sinds twee weken geleden, alle ruimtes nu netjes af te werken. Te beginnen op zolder, en dan stilaan naar beneden afzakken. Maar ook dat plan is vorig weekend alweer doorgehaald. Nu ja, volgend weekend doe ik alsnog een poging om de vooropgestelde strategie verder te zetten. Zonder gereedschapskuren, ontbrekend materiaal, burenrustvragende feestdagen en andere vervelende stokken in de wielen. Op hoop van zegen...

Sexy (Of: oesje (3))

Vorige week nam ik even (ver)bouwverlof om gyproc aan het plafond te hangen. Niet zomaar een inimini stukje gyproc, maar wel het zwaar geschut. Dikke platen van 12 mm dik, 1,20m breed en maar liefst 2,60 m lang. Met z'n tweeën zou dat wel probleemloos lukken, dacht ik. Tot een flink stuk in de namiddag ging alles ook effectief relatief vlotjes (toch als je de hele operatie van mijn kant uit als een stevige fitnessoefening probeert te beschouwen, voor anderen leek het wellicht meer een circusact met een acrobaat en een mislukte clown die alles probeert na te apen, waarbij ik uiteraard de rodeneusdrager was).
Soit, op een gegeven moment stond ik gezellig op de trap, die midden in m'n living staat. Eén minuut later balanceerde ik over de leuning heen, met m'n beide handen hoog in de lucht. Bovenop m'n handen: zo'n fameuze gyprocplaat.

Vlak daarnaast, in een gelijkaardige bananenhouding maar dan met een kromming in spiegelbeeld, Ma(k)ker. Op een ladder, met diezelfde gyprocplaat stevig in z'n handen.

Het enige wat ik hoefde te doen, was m'n handen gezellig boven m'n hoofd blijven houden en vooral niet denken aan het gewicht dat er op steunde. En dat lukte dus niet al te best. Nog voor de plaat ook maar ergens met een klein hoekje aan het plafond bevestigd was, voelde ik al dat ik de boel slechts enkele seconden meer zou kunnen houden. De plaat laten zakken dus. Niet echt een evidente keuze als je als twee bananen op een verhoog staat met een trapleuning naast je, een gapend gat onder je en een zware plaat boven je. Gelukkig was Ma(k)ker zo moedig voor te stellen het hele gevaarte over te nemen, en het rustig in z'n eentje terug op de grond te laten zakken.

Net op het moment dat ik de plaat zachtjes loste en hij de boel volledig overnam ging de plaat heel erg doorbuigen,...

Nog geen seconde later stonden we met z'n tweeën terug op de begane grond. Met als opdracht twee halve gyprocplaten aan het plafond te hangen. Een stuk handiger werken. Alleen een beetje zonde van die gigantische barst die er in zit.

Ach ja, maakt een litteken hier of daar op een verborgen plekje een mens ook niet net dat ietsje sexyer?