of alle frustraties, overpeinzingen, joligheden... over (ver)bouwen gezien door iemand die hart en centen verloor in Gent...
Vandaag voor het eerst sedert zowat een maand nog eens in m'n huisje langs geweest om de post op te halen. Vorige keer had ik mijn tuin netjes opgeruimd om dan verder te kunnen gaan met de aanleg ervan. Alle onkruid werd zonder pardon getrakteerd op een enkel reisje richting containerpark. En nu is het dus terug. Een echte jungle. Grmbl.
Bent u de vermaledijde ontvoerder van dit ogenschijnlijk niemendalletje, besef dan dat het hier gaat om een erfstuk van 'tante Angele', dat ...
Een hele resem keelontstekingen, met occassioneel wel eens een oorontsteking ertussenin, heeft me een tijd lang op non-actief gezet. In het begin kwam ik er nog wel door met een portie dafalgannetjes in de kwaaie momenten op 't werk, terwijl ik de avonden en het weekend reserveerde aan platte rust. Maar sinds juni kwamen die venijnige keelontstekingen alsmaar meer, en werden ze steeds driester. Gevolg: gedaan met verbouwen, én met bloggen. Enkel in m'n vakantie heb ik nog wel verder geklust, maar dan ontbrak het mij dan weer aan een pc. Bovendien heb ik ook de laatste week van m'n vakantie, op reis, strijd moeten leveren tegen een gecombineerde aanval van keel- en oorontsteking. Maar aan die escalatie van geweld in mijn keel zou dus nu definitief een eind moeten komen. Anderhalve week geleden haalde een keilieve dokter m'n amandelen, die het oord van verderf bleken te zijn, eruit. Morgen nog een laatste keer op controle, en dan mag ik er normaal gezien weer helemaal invliegen!
die heel hun achtertuin inpalmde, doodleuk af te breken. Gaandeweg waren ze tot de conclusie gekomen dat ze - bij gebrek aan ook maar 1m² open ruimte - geen plaats hadden om alle puin weg te werken. Tijdens de hele afbraakprocedure zijn ze dan toch even aan Ma(k)ker komen vragen of ze tijdelijk m'n tuin als containerpark mochten gebruiken. En omdat buren nu eenmaal buren zijn, landde het hele dak van hun constructie - inclusief spanten, klimopbegroeiing, zinken dakgoten, ramen en andere rommel - dus aan onze kant van de tuinmuur. Die tuinmuur is trouwens iets waarover ik pas sedert vorige week beschik. Daarvoor was er de 3 m hoge, afschuwelijke muur van de hangar, nu heb ik een gezellig muurtje, duidelijk op hoogte gebracht van onze Europees-Aziatische medemensen en de vrouwelijke Gentenaars, want met haar amper 1,80 m hoogte is deze tuinmuur een stuk lager dan de andere tuinmuren in ons bouwblok. De hele afbraak heeft dus uiteindelijk wel een heel leuk resultaat opgeleverd. Alleen nu nog hopen dat ze de boel ook weer weghalen. Op hoop van zege...
Vorige week belde ik hem voor het eerst op om te vragen waar hij bleef. Met aandrang. Hij zou me ten laatste tegen eind deze week bellen om te bevestigen welke dag van de week hij precies zou komen. Spannend. Nog twee dagen te gaan. Morgen is dus de laatste dag dat hij kan bellen, om aan te kondigen dat hij vrijdag komt...
Het enige wat ik hoefde te doen, was m'n handen gezellig boven m'n hoofd blijven houden en vooral niet denken aan het gewicht dat er op steunde. En dat lukte dus niet al te best. Nog voor de plaat ook maar ergens met een klein hoekje aan het plafond bevestigd was, voelde ik al dat ik de boel slechts enkele seconden meer zou kunnen houden. De plaat laten zakken dus. Niet echt een evidente keuze als je als twee bananen op een verhoog staat met een trapleuning naast je, een gapend gat onder je en een zware plaat boven je. Gelukkig was Ma(k)ker zo moedig voor te stellen het hele gevaarte over te nemen, en het rustig in z'n eentje terug op de grond te laten zakken. 