Twister op hoog niveau (of: De zolder: 4)

Dit weekend heb ik op hoog niveau getwisterd. Je kent het wel, dat spel waarbij je met je rechter- of linkervoet of -hand altijd net op de moeilijkst bereikbare gekleurde bol moet gaan staan, door je onder, langs of over je medespelers heen te wriemelen. Nu ben ik nooit echt een liefhebber geweest van dit soort geïnstitutionaliseerd groepswriemelen, en dat is na afgelopen zondag zo mogelijk nog minder het geval. Ik heb namelijk willens nillens getwisterd, zij het dan wel in m'n eentje. Op m'n zolder was het meeste stof dan wel al weggehaald, in de laatste uithoekjes ervan - waar m'n dak de muren raakt - lag er nog een dikke laag zwarte viezigheid op. Om aan die plekjes te raken, zat er dus niks anders op dan op m'n buik richting dakgoot te kruipen, eens voorbij de magische grens van 'nog net genoeg hoogte om op handen en knieën te zitten'. Uiteraard is er ook net voorbij de grens geen vloer, waardoor ik het moest zien te redden met balkjes op zo'n 40 cm van elkaar. En omdat die balkjes bovendien zo fantastisch sterk zijn, (m'n dakje rust op een perfect gedimensioneerde constructie, niks te veel, niks te weinig) was het dan ook nog eens aangewezen m'n gewicht zo goed mogelijk te verdelen over diverse balkjes. Reken daar dan nog bij dat m'n verlengkabel niet lang genoeg is om verlichting te brengen, waardoor de hele actie dus in het pikdonker moest gebeuren. En de 'actie' was in dit geval: stof met een borsteltje op een vuilblik vegen en in een emmertje deponeren. Niet echt een makkie, als je languitgestrekt met je smoel in het stof zwemt terwijl je met je ellebogen op balkjes steunt en met je benen en buik de brug van Kopenhagen uitbeeldt. Neen, twister is nooit m'n favoriete spelletje geweest.